Γιατί ο Καζαντζίδης

Μεγάλος τραγουδιστής!
Ο μεγαλύτερος τραγουδιστής!

Είχε μια στροφή στο λαιμό του, που όποιος άλλος και να'λεγε αυτό το τραγούδι δεν μπορούσε να το πει σαν το Στέλιο.
Πολύ δύσκολος τραγουδιστής! Εγώ τότε που τραγουδήσαμε, κάτσανε δίπλα μου πολλοί τραγουδιστές. Και ο Καζαντζίδης, βέβαια. Και τότε κατάλαβα πόσο μεγάλος τραγουδιστής είναι.
(Από συνέντευξη του Γρηγόρη Μπιθικώτση στο Λευτέρη Παπαδόπουλο, περιοδικό Εcho τεύχος 6, Ιούνιος 2002)

Έχουμε χάσει τα μεγέθη. Χαρακτηρίζουμε μεγάλες φωνές κάποιες φωνές πολύ μέτριες, ελλείψει άλλων. Χωρίς - προς Θεού - να θεωρώ τον Στράτο Διονυσίου μέτρια φωνή, νομίζω πως όσο υπήρχε στο χώρο ο Καζαντζίδης δεν υπήρχε περίπτωση να τραγουδήσει ο Διονυσίου. Φανταστείτε τον Καζαντζίδη να τραγουδάει το «Σαλονικιό», το «Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα» και θα δικαιώσετε την άποψη μου. Ο Καζαντζίδης αν ήταν Άραβας και τραγουδούσε αραβικά τραγούδια θα είχε πουλήσει εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο. 
( Από του Γιώργου Νταλάρα με τον Οδυσσέα Ιωάννου Μετρό τεύχος 31 Μάιος 1998)

Σήμερα κάνουμε τραγούδια τα οποία εκτιμούν όλοι αυτοί που δεν εκτιμούμε. Και συνεχίσουμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Τώρα ας πούμε, που πέθανε ο Καζαντζίδης, δεν είναι ότι χάσαμε ένα μεγάλο τραγουδιστή ο οποίος δεν θα πει νέα τραγούδια. Δεν περιμέναμε από αυτόν να μας υπογράψει και άλλα τραγούδια. Το ζήτημα είναι ότι έφυγε ένας άνθρωπος που θέλαμε να ακούσει αυτό το οποίο τραγουδάμε και να μας πει πως του φαίνεται. Να μας κρίνει. Χάσαμε το μέτρο μας. Όταν φεύγουν ένας ένας αυτοί οι άνθρωποί σπάει το σχοινί, το πανί διαλύεται, καίγεται. Δεν έχουμε πλέον αναφορές. Αυτή είναι η μεγάλη απώλεια. 
(Η Χάρις Αλεξίου σε συνέντευξη της στο Θανάση Λάλα, Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ περιοδικό ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ 29 Δεκεμβρίου 2001)

 Στο θέμα της φωνής θεωρώ ότι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια δεν υπήρχε άλλος με τέτοια φωνή. Δεν είχε ούτε ένα ψεγάδι. Αν μαζευτούμε όλοι οι τραγουδιστές μαζί, ούτε τα αρχίδια του δεν είμαστε. Όλοι μαθαίνουμε και προσπαθούμε να καλύψουμε τις ελλείψεις μας. Αυτός δεν είχε ποτέ ανάγκη να γίνει τεχνίτης. Γιατί να γίνει; Τα είχε όλα δεν του έλειπε τίποτα. (Από συνέντευξη του Δημήτρη Μητροπάνου στη Βένα Γεωργακοπούλου Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 29/12/2001)

 Ο Καζαντζίδης είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας τραγουδιστής. Με τα τραγούδια του μεγαλώσαμε και τη φωνή του κουβαλάμε μέσα μας. 
(Πασχάλης Τερζής ΔΙΦΩΝΟ τεύχος 80 Μάιος 2002)

 Ο Καζαντζίδης δεν είναι όμως μόνο η φωνή αλλά και τα τραγούδια. Του Καλδάρα, του Παπαιωάννου, του Μπακάλη, του Τσάντα, του Κολοκοτρώνη, της Ευτυχίας, του Μητσάκη, του Χιώτη, του Χρυσίνη, του Κλουβάτου, του Δερβενιώτη, του Βίρβου, του Τσιτσάνη, του Καραπατάκη, του Βασιλειάδη, του Πυθαγόρα, του Νικολόπουλου, του Άκη Πάνου, του Σούκα αλλά και του Ζαμπέτα, του Θεοδωράκη, του Χριστοδούλου, του Λειβαδίτη, του Χατζιδάκη, του Γκάτσου, του Λεοντή, του Κατσαρού, του Μαρκόπουλου, του Λοιζου, του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Πολυκαντριώτη, του Ελευθερίου, του Σπανουδάκη, του Βαρδή, του Χικμέτ.

 Ο Καζαντζίδης ήταν ο πρώτος μεταξύ ίσων της μεγάλης σχολής των ερμηνευτών που αναδείχθηκαν τα χρόνια του 50 γιατί διέθετε προσόντα πέρα από τα ανθρώπινα και γιατί τραγούδησε τα καλύτερα των καλύτερων.
Δικαίως όσοι ξέρουν - και ανατρέχω στις παραπάνω δηλώσεις, μερικές μόνο από τις πολυάριθμες ξεχωριστών ανθρώπων του τραγουδιού, που ενδεικτικά παρατίθενται - τον χαρακτηρίζουν κορυφαίο σε παγκόσμιο επίπεδό.
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία του τραγουδιού σύσσωμοι οι ομότεχνοι δεν υποκλίθηκαν στο μεγαλείο του ενός.
Αν είχατε την τύχη να ακούγατε από τα χείλη του Δερβενιώτη, του Βίρβου, του Άκη Πάνου της Λύδια, της Γκρευ, του Καρανικόλα, του Ατραίδη, του Νικολόπουλου, του Σούκα, του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Αγγελόπουλου, του Περπινιάδη και άλλων εκλεκτών τα λόγια και τις τιμές που αποδίδουν στον Καζαντζίδη σίγουρα θα καταλαβαίνατε καλύτερα τι εννοώ.
 
Κώστας Μπαλαχούτης περιοδικό ΟΑΣΗΣ